म ब्युझनु भन्दा ठिक अघि

म ब्युझनु भन्दा ठिक अघि

 

म ब्युझनु भन्दा ठिक अघि
उनले मलाई सोधिन
"सपना पारीको को यो अर्ध-सत्य राम्रो
कि सपना वारी को त्यो पूर्ण बास्तविकता ? "

जवाफ दिनै नपाई म ब्युझेछु,
अब खै कुन चैं लाई सपनामा भनुँ
र कुन चैं लाई विपना
दुवै संसार जिउञ्जेल उति नै वास्तविक छन्
मात्र यति हो,
 संसारका धेरै नियमहरु छन्,
र संसारमा सायद भौतिकताको मात्र जित हुन्छ,
सायद हामीलाई यो असत्य सत्य लाग्छ
तर आखिर, के नै फरक पर्छ र,
चेतनशील मनका यी प्रतिबिम्बहरु पनि
कति सत्य छन्, कसलाई नै थाहा छ र !
र खै कुन चैं लाई सपना भन्ने
र कुन चैं लाई बिपना

यति मात्र बुझ
खोलाको बिचमा, हो किनारमा हैन, मात्र हामी छौँ
मात्र "हामी"
र किनारा-बिहिन यो खोला सत्य-असत्य जे भएनी
मात्र तिमी-र-म को यो समागम सत्य छ
हो मात्र "हामी" सत्य छ
र मात्र त्यहि सत्य राम्रो छ

 

Gopal Trital

27 July'13

 

रुझेकी चरी ..

सायद ज्वरोको सुरमा होला, आज निकै अबेर सम्म सुतिएछ, र जब आँखा खुल्यो आकाश अझै रोइरहेको रहेछ | आज फेरि के पीर परेछ कुन्नि आकाशलाई | विचरा आकाश आफ्नो दुखः भुल्न टोल टोलमा लर्बरिन्दै हिंडेका जंड्याहा जस्तो मात्तिन पनि त सक्दैन, जाओस त कहाँ जाओस |
 
उठ्न मन लागेन | निधार छामे ज्वरो हटिसकेछ, तर जिउ आलस्य नै थियो, त्यसमाथि अझै सुतौं सुतौं लाग्ने मौसम l झ्यालको पर्दा उघारें, अनि मेरो छेउमै टोलाइरहेको मेरो प्रिय cam लाई नियालें | यत्तिकैमा मेरो आँखा पल्लो घरको झ्याल तिर गयो |

आज पल्लो घरकी चरी एक्लै परिछिन, पानीमा निथ्रुक्कै भिजेकी अनि अहिले ओत लागेकी | उसमा र म मा करिब १० मिटरको दुरी थियो तर म उसको मर्म यहीं मेरो भित्रि मनमा महसुस गर्न सक्थें | आज घर बाहिर पानि छेल्न चुपचाप बसेकी त्यो चरी सायद पानीमा भन्दा आँशुमा धेरै भिजेकी थिई, हरेक दिनको कलहलाई आज बिहानी पखको झरीले नसुनिने तुल्याइदिएको थियो, सायद त्यसैले होला म अबेर सम्म सुत्न सकेको, नत्र घाम झुल्किन साथ उनको चित्कारले मलाई ब्यूँझाउने गर्थ्यो |





अकस्मात चरी र मेरो आँखा जुध्यो, उसले मलाई केहि भन्न खोजे जस्तो, अनि म त्यसै टोलाए जस्तो, हाम्रा आँखा एक आपसमा अल्झिए | ति चरी र म एक आपसको बास्तबिकताबाट पूर्णत अपरिचित तर उसले केहि भने जस्तो लाग्यो "तिमि कति भाग्यमानी, तिमिले त यो पानीमा भिज्नुपर्या पनी छैन, अनि ओत लाग्ने आफ्नै कोठा, न्यानो ओछ्यान अनि कसै संग निर्भर नभईरहनुपर्ने कस्तो आनन्दको जीवन | "

हो उसको मन को त्यो भाव, उसको आँखा बाट देखिएको त्यो संसारमा यसो हेर्दा, म चैं चरा अनि उनि चैं पिंजडामा कैद निर्जीव शालिक देखिनु स्वाभाविक हो र त्यत्तिनै स्वाभाविक हो मेरो आँखाले देखाउने यो संसार त्यो संसार जस्तै नहुनु  | तर आज उसको रुझेको आँखामा सायद मेरो आफ्नै बास्तबिकता पनी लुकेको छ, सायद उसको आँखा रुझेकै छैन, मेरो आँखा पो रुझ्या हो कि ?

 

 

बिहानीको चिया ओछ्यान मै आइपुग्यो, पानि अझ बेस्सरी दन्किन थाल्यो, तर उसलाई देखिन...सायद उडिसकिछे | "जान्छु पनि भनिन, कति निस्ठुरी रैछ" म मनमनै बर्बराउन थालें l तर मलाई आश्चर्य चैं भएन |बानि परिसकेको छ, उनि भन्दा पनी धेरै नजिक भएकी अर्की चरी अस्ति त्यसै गरि टाढा भैसकेकीछिन्, त्यसैले यो कुनै नौलो कुरा भने हैन |  तर, यस्तो ठुलो झरीमा कता गईन् होली ?

एक छिन् पछि उसको चित्कार सुनिन्छ "म उड्न चाहन्छु मात्र उड्न "

 

 

 

 

 

 

 

"You are not alone, My Son"

03 August '13

Malekhu

On my way to Manakamana; somewhere at Malekhu, our bus stopped for a small break. While almost all my fellow passengers were busy ordering food for themselves, my eyes were searching for something that I always search for when I hold my cam - human emotions.

And, there was this family, of strangers, playing with their cute little child. So, I got that thing, something that my cam wants to click.... something that my lens is quite accustomed to, to translate human emotions into pictures.

Father - Child relationship.

Oh, father-child relationship is something that can't be described in words, and how special is that feeling of being cared by a father, that secured feeling of holding his guiding fngers, that unconditional bond, and that precious pat on your shoulder and his divine voice "You are not alone, My Son. "

It's unfortunate though, that my own relationship with my father was soured by the passage of time, and now, only a fringe glimpses of long-lost past memories do visit me sometimes, which I quickly choose to hide deep inside a treasure box held safely in an unexplored layers of my heart.

Now, I can't change my past; I no longer wish to judge who was wrong and why he chose to change his direction into an anonymous land of uncertainty where I could never step in, and why he could never step back.

Now, all I can do is try and be a good man, be someone who can then be a good father, and someone who would not choose to step into an anonymous land of uncertainty leaving behind his little child in hopes and tears.

Yes, someday, I WILL be a good father, to share a life-long bond of father-child and I promise I would never be away from my child, which would probably then help me recover from my past - something that still haunts me at times, that I still wish to have him beside me to give a soft pat on my shoulder - "You are not Alone, my Son".